Bir ebeveyni kaybetmek, yaşamın temel taşlarından birinin yerinden oynaması gibidir. Yetişkin bile olsak, içimizdeki çocuk bu kayıp karşısında çaresizleşebilir. Anılar bir bir zihnimizde canlanırken, yaşanmışlıkların ağırlığıyla baş etmek bazen sessizliğin içinde kaybolmak gibidir. Ebeveyn figürü, birçok kişi için koruyucu, rehber ve sevgiyi koşulsuz sunan bir kaynak olur. Bu bağın kaybı, yalnızca fiziksel bir eksiklik değil;
Bağlanma kuramı, bireyin erken yaşlarda bakım verenleriyle kurduğu ilişki biçiminin ileriki yaşamındaki duygusal ve sosyal etkileşimlerini nasıl şekillendirdiğini açıklayan güçlü bir teorik çerçevedir. Bu kuramın temelinde, çocukların kendilerine bakım veren figürlerle kurduğu güven duygusu ve bu figürlerin duygusal erişilebilirliği yer alır. Ebeveyn kaybı gibi travmatik bir olay, çocuğun bu bağlanma temsillerini derinden etkileyebilir; hem içsel
Hayat, bazen kelimelerin yetersiz kaldığı acılarla yüzleştirir insanı. Bunlardan belki de en derin, en sarsıcı olanı, bir evladın kaybıdır. Bu tür bir yas süreci, klasik tanımlarla anlatılamayacak kadar karmaşık, kişisel ve çoğu zaman sessizdir. Bir çocuk kaybı yaşayan ebeveyn, sadece bir bireyi değil; hayallerini, umutlarını, gelecek planlarını ve bir parçalarını da yitirir. Yas sürecinin kapsamı: