Güç, insanlık tarihinin en çok arzulanan ve en çok yanlış anlaşılan kavramlarından biridir. Kadınlar söz konusu olduğunda ise bu kavram sadece bireysel bir arzu değil, aynı zamanda toplumsal bir beklenti, kültürel bir baskı ve psikolojik bir sınav haline gelir. Kadının güçle kurduğu ilişki çoğu zaman kendi öz benliğinden uzaklaşmasına neden olan bir illüzyona dönüşür. Bu
Anneler ve oğulları arasındaki ilişkiler, bireyin duygusal gelişiminden kimlik oluşumuna, bağlanma biçiminden romantik ilişkilerdeki tutumlarına kadar geniş bir yelpazede etkili olan derin ve çok katmanlı bir bağdır. Bu ilişkinin evliliklere olan etkisi ise çoğu zaman göz ardı edilse de çift terapilerinde, bireysel danışmanlıklarda ve aile içi dinamik analizlerinde sıklıkla karşımıza çıkan bir konudur. Anne ile
Erkek çocuk yetiştirmek, tarihsel ve kültürel olarak ağır basan toplumsal beklentilerle dolu karmaşık bir süreçtir. Toplumun erkeklikten beklediği “güçlü ol, duygularını sakla, rekabet et” gibi geleneksel ve sıklıkla toksik kabul edilen normlar bir çocuğun duygusal, sosyal ve bilişsel gelişimini ciddi şekilde kısıtlayabilir. Modern psikoloji ve pedagoji, sağlıklı bir erkek çocuğunun yetiştirilmesinin anahtarının bu katı kalıpları
Kız çocukları, toplumsal rollerin en erken biçimlendiği bireylerdir. Onların dünyaya bakışını, kendilik algısını ve gelecekteki ilişkilerini şekillendiren en temel unsur, erken çocukluk döneminde maruz kaldıkları tutumlar ve değerlerdir. Bu nedenle bir kız çocuğunu yetiştirmek yalnızca bir bireyi büyütmek değil, aynı zamanda bir toplumun geleceğini şekillendirmek anlamına gelir. Psikolojik gelişim açısından bakıldığında kız çocuklarının ihtiyaçları, erkek
Çocuklara sınır koymak ebeveynliğin en hassas, en dönüştürücü ve en öğretici alanlarından biridir. Bu süreç yalnızca kurallar koymak ya da davranışları kontrol altına almakla ilgili değildir. Aynı zamanda çocuğun duygusal güvenliğini sağlamak, benlik gelişimini desteklemek ve sosyal dünyaya sağlıklı bir şekilde uyum sağlamasına yardımcı olmakla ilgilidir. Sınırlar çocuğun dünyayı anlamlandırmasında bir çerçeve sunar. Bu çerçeve
Tutku insanın içsel kıvılcımıdır. Bir şeye karşı duyulan yoğun ilgi, merak ve bağlılık hali bireyin kendini ifade etme biçimi, dünyayla kurduğu özgün bağdır. Bu bağın en saf, en dürüst ve en yaratıcı hali ise çocuklukta ortaya çıkar. Çünkü çocukluk henüz toplumsal kalıpların, başarı baskılarının ve dışsal yönlendirmelerin tam anlamıyla şekillenmediği bir dönemdir. Bu dönemde ortaya
Çocuklukta sorumluluk duygusunun gelişimi bireyin yaşam boyu karşılaşacağı zorluklarla başa çıkma kapasitesini belirleyen temel bir psikolojik yapı taşıdır. Bu duygu yalnızca görevleri yerine getirme becerisi değil aynı zamanda empati kurma, özdenetim sağlama, kararlarının sonuçlarını üstlenme ve toplumsal yaşamın gereklerini yerine getirme gibi çok katmanlı bir gelişim sürecini içerir. Sorumluluk duygusu doğuştan gelen bir özellik değildir.
Bazı duygular vardır ki nereden geldiğini bilmeden içimizde taşırız. Bir cümleye aşırı tepki veririz, bir sessizlikte boğuluruz, bir yakınlıkta huzursuz oluruz. Oysa görünürde hiçbir şey yoktur. Hayatımızda her şey yolunda gibi görünürken içimizde bir şey eksik kalır. İşte tam da bu noktada çocuklukta oluşan yaralar kendini hatırlatmaya başlar. Ama biz onları genellikle hemen fark etmeyiz.
İnsan ilişkileri, çoğu zaman bugünün seçimleriyle şekilleniyor gibi görünse de derinlerde geçmişin izlerini taşır. Özellikle çocukluk dönemi bireyin kendilik algısını, başkalarıyla kurduğu bağı ve duygusal dünyasını biçimlendiren en temel evredir. Bu evrede yaşananlar, yetişkinlikteki romantik ilişkilerden arkadaşlıklara, iş ilişkilerinden ebeveynliğe kadar pek çok alanda kendini gösterir. Peki çocukluk zamanlarımız bugünkü ilişkilerimizi nasıl etkiliyor? Bu sorunun
Sevildiğini hissetmek, insanın en derin varoluşsal ihtiyaçlarından biridir. Bu his sadece bir duygusal tatmin değil, aynı zamanda güvenlik, aidiyet ve anlam arayışının temel taşıdır. Ancak sevildiğini hissetmek ile sevildiğini ölçmek arasında ince ama önemli bir fark vardır. Birçok insan, sevgiye dair içsel bir huzur ararken, aynı zamanda bu sevginin kanıtlarını dışsal göstergelerle teyit etmeye çalışır.
- 1
- 2